Zo lang als ik me herinner wist ik dat ik mama wilde worden. Ok, ik wilde later ook wel danseres, zangeres, kapster en psycholoog (wat in tegenstelling tot de rest wél uitgekomen is ;)) worden, maar ik zeker zou mama worden van twee kindjes. 

Toen ik zwanger was, vertelde iedereen me hoe zeer ik ervan moest genieten. Hoe bijzonder deze periode was en hoe snel ze voorbij zou zijn. 

Na m'n bevalling, vertelde iedereen opnieuw hoezeer ik ervan moest genieten. Hoe bijzonder deze periode was en hoe snel ze voorbij zou zijn.

En dus deed ik dat... met elke vezel ik mijn lijf probeerde ik de intensiteit van het moment op te slorpen. Probeerde ik alle gevoelens die erbij kwamen kijken vast te houden en te omarmen. Elke slapeloze nacht, kleine zenuwinzinking, paniekaanval, elke kwaal. Maar ook elk glimlachje, elk knuffelmomentje, voedingen, elk doopsuikertje dat ik mocht afgeven, elk momentje met ons drietjes (en later viertjes), elke ochtend dat ik wakker mocht worden met een hoopje geluk in de co-sleeper. Elke seconde probeerde ik te koesteren met alles wat ik in me had. 

Maar hoe hard je ook probeert, tijd staat niet stil

Tijd laat elke zandkorrel door je vingers glippen. En wat er dan overblijft is enkel nog de herinnering.

De herinnering met een lach en een traan. En helaas... ook die vervaagt met de tijd. Grote lijnen blijven natuurlijk wel, maar details vervliegen, manco stukken vullen we weer op met onze fantasie en vooral de mooie momenten blijven hangen. 

Met die gedachte kon ik niet leven. Ik wil binnen 5 jaar opnieuw kunnen voelen wat ik voelde. De lach, maar ook de traan. Ik wil herinneringen blijven delen, ook met mijn kind binnen 10 jaar. Ik wil de woorden die ik toen uitsprak opnieuw lezen en de intensiteit weer voelen. Ik wil de glimlach op m'n gezicht opnieuw zien, ook al zag ik er belabberd uit. Ik wil op een onbestemde avond foto's bekijken en teksten lezen samen met mijn man. Herinneringen ophalen.

Maar bovenal... ik wil dit alles als geschenk kunnen meegeven aan mijn baby, wanneer hij geen baby meer is. Ik wil dat mijn oudste zoontje, die nog te jong was om goed te begrijpen wat er gebeurde toen zijn broertje geboren werd, ook kan herbeleven. Want ook hij had een belangrijke rol op dat moment. Ook hij verdiende alle aandacht. Ik wil dat mijn kinderen over 10, 20 of 50 jaar een tijdscapsule kunnen openen en onze woorden kunnen lezen, mijn beelden kunnen zien. Een wereld kunnen binnenstappen waar ze beiden een grote rol in speelden, die ze zelf intens hebben meegemaakt, maar waar ze nu geen levendige herinneringen meer aan hebben. 

Zo is COCON - verhaal ontstaan

Een fotoreportage van die intense newbornperiode, maar dan anders dan anders. In woord en in beeld, zoals jullie echt zijn. Met als geschenk van mezelf aan jou een COCON-box boordevol herinneringen aan die bijzondere tijd: een prachtige papieren bundel met jullie verhaal, een mini-album, jullie beelden tastbaar geprint en meer.

Alles om de herinnering zo levendig mogelijk te maken. Voor jou, voor je partner, je kinderen en je kleinkinderen. 

En dan is het aan jullie. Ga door met herinneringen verzamelen. Vul die COCON-box verder met wat ertoe doet: een stukje papier, een knuffeltje, de krant van de geboortedag, het polsbandje van op materniteit,... Wat voor jou van betekenis is en later zal zijn voor je kind.

Wil je ook herinneringen, tastbaar en echt, van die intense newbornperiode? Lees meer over COCON en download de brochure.

Liefs.

Hannah