December, Kerst is alweer gepasseerd en de dagen tot het nieuwe jaar zijn te tellen op één hand. Een moment om stil te staan, terug te blikken en vooruit te kijken.
Beloofd, dit wordt geen klef goede-voornemens-voor-het-nieuwe-jaar verhaaltje. Wel wil ik even nadenken over hoe ik het afgelopen jaar beleefd heb, persoonlijk en professioneel, en hoe ik straks het nieuwe jaar zal binnen wandelen.
Want dat dit geen evident jaar was, is een understatement. We werden met z'n allen op de proef gesteld. Zowel fysiek, mentaal, emotioneel, sociaal als financieel.
Willen we dit jaar zo snel mogelijk vergeten? Misschien.
Of Misschien net niet.
We hebben het over ambities, struggles, omdenken en bergbeklimmen. Lees vooral verder als je wil weten wat dit laatste te maken heeft met het C-woord.
Het begon als een jaar vol ambitie.
Net enkele maanden bezig als fotograaf in bijberoep. Blij met mijn agenda die zich goed begon te vullen. Reikhalzend uitkijkend naar de huwelijken die op de planning stonden. Het moest mijn 'lancering' worden, de start van m'n eerste volledige jaar als zelfstandige. Viel me dat even tegen ;)
In januari en februari was ik me nog van geen kwaad bewust. Dat virus zou wellicht niet eens tot bij ons geraken en als het dat toch zou doen: achja wat dan nog. Dat ging toch wel weer verdwijnen. En dan die lockdowns, 'Chinese toestanden' die hier toch écht wel ondenkbaar waren. Ik moet het u niet uitleggen hé. Tot we ook hier twee weken in lockdown gingen. Little did we know dat dat slot maanden op onze levens zou blijven hangen en nu, bijna een jaar na datum, nog steeds alles zou overheersen.
Fotoshoots werden afgelast, huwelijken werden uitgesteld en nog eens uitgesteld. Er werd opnieuw gepland, gefotografeerd, uitgekeken, maar alwéér afgelast.
Omdenken.
Ik weet nog dat ik in maart dacht: "Het is wat het is, laten we dit alles dan maar omzetten in iets positiefs". Je weet wel: vertragen, meer tijd doorbrengen met mijn gezin, terug naar de essentie, plannen maken, werken aan mijn zaak. Hoewel alle fotografieopdrachten plots afgelast of uitgesteld werden, lag m'n camera geen stof te vergaren. Ik maakte dagelijks een foto in mijn eigen bubbel, bundelde de beelden tot een dagboek en maakte er een album van. Daarnaast ging ik op pad en maakte ik een aantal deurportretten in m'n eigen dorp. De gezinnen die ik portretteerde schreven telkens een verhaal over hun dag, de dag dat ik langskwam. We maakten er een gezamenlijk dagboek van. Op m'n andere job wisselde dagen van thuiswerk en dagen op de dienst zich af en thuis probeerden we onze draai te vinden met werken en kinderen in huis. Lockdown 2 was, voor mij althans, anders. Niet beter, niet slechter, gewoon anders. Onze dienst blijft open, ik werk niet meer van thuis uit en de kinderen bleven naar school gaan. Intussen mag ik ook weer fotograferen buiten, dus dit alles lijkt dan weer iets meer op het tijdelijke normaal (ik gebruik niet graag 'nieuwe normaal').
Was het allemaal rozengeur en maneschijn? Verre van. Meer dan ooit ben ik me bewust van het feit dat wij mensen sociale wezens zijn. Het 'afgesneden' zijn van de buitenwereld hakt er bij velen serieus in. Het feit dat we dit alles as we speak opnieuw doormaken, laat z'n sporen na. Dat zie ik ook in m'n andere job als hulpverlener. Misschien is het wel doordat we op ons tandvlees zitten, dat er momenteel heel wat minder solidariteit te merken is dan tijdens de eerste lockdown? Of zorgt de verminderde solidariteit er net voor dat het nu allemaal wat moeilijker is? Who knows.
En dan hebben we het nog enkel gehad over het mentale aspect, want ook financieel is dit jaar een serieuze streep door de rekening.
Betekent dit dat ik er niets positiefs uit kon halen? Nee zeker niet (al blijft het allemaal wel met een wrange nasmaak). Want ja, ik heb er wel van kunnen genieten om mijn kinderen veel bij me te hebben. Ik heb extra workshops en opleidingen gevolgd, alles eens extra op een rijtje kunnen zetten, dingen in perspectief kunnen plaatsen, nieuwe horizonten verkend en dingen gedaan waarvan ik niet wist dat ik ze in me had. Ik leerde meer over storytelling, begon prints te verkopen via m'n society6-account, verdiepte me in marketing en vond meer en meer m'n eigen stem. Lockdown 1 was financieel een grote 'njet', maar lockdown 2 bracht me wel m'n online cursus die wel een deel goedmaakte. Dat ik dat gedurfd hebt, heeft me erg verrast en trots gemaakt. Groeien doe je uiteindelijk pas wanneer je uit je comfortzone stapt. Dus ja... Ik ben dit jaar enorm gegroeid. Deels door de extreme omstandigheden, maar ook door m'n mindset die steeds op groei gericht is.
2021, een blank canvas of een wilde afdaling?
Tabula rasa? Dat is wel een beetje het gevoel dat ik heb wanneer een nieuw jaar aanbreekt. Het gevoel dat alles weer mogelijk is: nieuwe kansen, nieuwe keuzes, een heel jaar dat voor me open ligt. Ook nu is dat het geval, al wordt dat toch wel wat overstemd door zwaarmoedigheid wanneer ik realistisch probeer na te denken. Ik zie 2021 als een berg die we met z'n allen verder beklimmen. Het laatste stukje naar de top zal zwaar zijn. We zullen op elkaar moeten steunen en elkaar ondersteunen. Wanneer we de top bereikt hebben, hoop ik dat we weer in de verte kunnen kijken. Kunnen overschouwen welke weg we hebben afgelegd. We trots zijn dat we er geraakt zijn, samen. Af en toe zullen we even terug gestapt zijn of stilgestaan hebben. Gewacht op de rest, die het even zwaarder had dan ons. Maar dat doen we voor elkaar. Maar vanaf die top zullen we ons gekende dorp weer zien liggen, ons normale leven. Samen zetten we koers naar huis en laten we de berg achter ons. Opnieuw zullen we af en toe moeten wachten op elkaar, of een stukje terug bergop lopen. Daarna kunnen we weer verder. Aangekomen in ons dorp zullen we rustig opnieuw aanpassen aan het 'gewone gangetje'. De blaren op onze voeten zullen nog even pijn doen, bij de ene al wat meer dan bij de andere. Maar vooral hoop ik dat we op tijd en stond kunnen terugkijken naar onze berg en vooral dankbaar kunnen zijn voor wat we thuis hebben en zo gemist hebben.
Over een jaartje lees ik deze blog nog eens en blik ik terug, benieuwd wat ik dan te vertellen zal hebben over de afdaling.
Ik wens jou en je familie een fijn eindejaar en mooi 2021!
Hannah.
