XIV.II.
Oftewel 14 februari. Een dag als een ander of een hoogdag? You love it or you hate it.
Zelf zit ik eerder in kamp 1 zonder 'over the top' te zijn - allé, dat denk ik toch ;) Uiteraard zou je de liefde elke dag moeten vieren. Natuurlijk is dat niet iets om maar één keer per jaar mee bezig te zijn. Maar voor mij is dit wel het moment om stil te staan bij de niet-vanzelfsprekendheid van wat vanzelfsprekend lijkt.
Ja, ook ik zucht vaak wanneer mijn man weer eens 'doet zonder te denken' en wanneer ik alweer moet opstaan 's nachts omdat er eentje een nachtmerrie heeft. Of wanneer de kinderen er in slagen om op 10 seconden als een tornado door het huis te razen en een spoor van vernieling (lees: rommel) achter te laten.
Maar dan kijk ik naar mijn gezin, naar de liefde die er tussen ons en onze kinderen, tussen mij en m'n man en tussen de kinderen onderling. Want stuk voor stuk zien we elkaar doodgraag. En we hebben gewoon het geluk, het enorme voorrecht om samen te zijn, om elke dag opnieuw voor dit gezin te kiezen. Ook wanneer ik 's nachts tegen m'n zin moet opstaan en ook wanneer het eten nog niet klaar staat als ik om 20u uitgehongerd thuis kom van het werk ;)
Vanzelfsprekend niet-vanzelfsprekend
Wij mensen hebben de - misschien niet zo vreemde - neiging om alles snel gewoon te worden. Om al snel te vervallen in een zekere routine. De ene lijkt het best te gedijen op een kabbelend riviertje en laat zich meevoeren met de stroom. De ander houdt van uitdagingen en onverwachte wendingen. Maar in beide gevallen geraken we gewend aan wat is en verliezen we uit het oog hoe bijzonder dat eigenlijk wel niet is.
Een partner om je leven mee te delen, gezonde kinderen die hun vleugels af en toe uitslaan, maar ook weer terugkeren naar die veilige haven, ouders die je grootbrachten en je steunen door dik en dun, vrienden en familie die voor je klaarstaat, fijne collega's die de 'gewone' dagen mee inkleuren. Zo vanzelfsprekend is het niet. En de kleine of grote pijntjes, de trieste tijden... die horen erbij.
Sta-eens-stil-entijnsdag
Voor mij is Valentijn dus eerder een moment om stil te staan bij het liefdesbad waar we ons - elke dag weer - in mogen onderdompelen. En om eens extra benoemen of te tonen hoe dankbaar je daarvoor bent. Hoeveel dat voor je betekent. Want echt waar... wie zouden we zijn zonder liefde?
Intussen heb je wellicht al door dat 14 februari dus niet alleen draait om liefde in je partnerrelatie. voor mij. Het is meer dan dat. Weet ook dat de liefdevolle kring die je nu kent niet eeuwig hetzelfde zal blijven. Mensen zullen komen en mensen zullen gaan. Maar ieder van hen laat een stukje van zichzelf achter in ons hart.
Het is ook daarom dat ik foto's zo ontzettend waardevol vind. Graag zien is niet gebonden aan tijd en ruimte, maar herinneringen wel. En het zijn die laatste die emoties oproepen. Maar herinneringen blijven niet levendig. Ze slijten met de tijd. Hoe graag we ze ook willen vasthouden, toch glippen ze door onze vingers heen.
Tekst en beeld helpt ons. Het geeft ons de ondersteuning die we nodig hebben om herinneringen weer op te rakelen. Om weer te voelen, ruiken, zien, horen wat toen die - let op! - vanzelfsprekende realiteit was. En om bijgevolg te beseffen dat het allemaal toch niet zo vanzelfsprekend was - achteraf bekeken.
Voor mij betekent dit:
1. Regelmatig een 'brief' schrijven voor mijn kinderen: over de kleine dagdagelijkse, maar ook over de grootse dingen.
2. Foto's maken, zowel op 'doodgewone' dagen als op feestjes met familie en vrienden.
3. Elk jaar een fotoshoot met mijn gezin.
Take home
Dus lieve mensen, zeg vandaag nog eens extra tegen je geliefden wat ze voor jou betekenen. Sta nog eens extra stil bij wat ze voor jou betekenen. Neem eens wat foto's, schrijf een brief of maak desnoods een samenvatting van een doodgewone dag op papier. Maar maak herinneringen tastbaar, grijpbaar.
Thank me later ;)
Hannah
x
