12 januari 2021
Hannah Vanderwaeren
Anno 21e Eeuw zijn we het gewend onze foto' digitaal bij te houden. Mapjes in mapjes in mapjes: hierin huizen onze dierbaarste herinneringen. Gek eigenlijk, als ik daar zo over nadenk. Mooie en mindermooie, maar vooral intense momenten, periodes van onze levens, die van onze kinderen, maar ook die van onze ouders, grootouders en voorouders. Al deze waardevolle, verbindende herinneringen worden verdrongen naar een digitaal mapje waarin ze herleid worden naar 1-tjes en 0-etjes.
Wat jammer. Verdienen ze dan niet beter?
Ikzelf vind het zo belangrijk om foto's te maken en te laten maken, maar wanneer ze dan in een digitaal mapje staan, kijk ik er helemaal niet meer zo vaak naar terug.
Wél heb ik het gevoel dat ze daar veilig zijn, mijn herinneringen. Dat àls ik er terug naar wil grijpen, ik dat altijd kan. Maar toch gebeurt dat dan weinig. Herkenbaar?
"Waar ligt dat dan aan?", vroeg ik me af. Tegenzin om aan een eindeloze speurtocht te beginnen? (Want waar stonden die foto's ook alweer?) Techniek die niet altijd doet wat je zou willen? Of gewoon het feit dat samen achter een computer kruipen voor mij niet onmiddellijk gelinkt is aan gezelligheid?
Wellicht een combinatie van al deze factoren.
Fotografie stopt niet bij de 'Foto'.
Spoiler: wat volgt is een geheel eigen en subjectieve interpretatie van het woord 'fotografie'.
Want het woord Fotografie is afgeleid van het Grieks en betekent letterlijk 'Licht Schrijven'. Licht is iets ongrijpbaar, ontastbaar. Maar door het 'schrijven' wordt het echt, krijgt het materie, textuur, kleur, geur,...
Fotografie is ontstaan als een ambacht, als handwerk. Het stopte niet bij de druk op de knop. Dan begon het eigenlijk pas. Elk beeld werd zorgvuldig bewerkt met licht en chemische vloeistoffen. Ze werden stuk voor stuk opgehangen op een soort 'wasdraad' en zo ontstond er iets. Dan pas was er sprake van een foto.
Hoewel fotografie in mijn ogen nog steeds een ambacht, een stiel, handwerk is, zijn we dit doorheen de jaren toch een beetje uit het oog verloren. Met de komst van de digitale camera werd iedereen plots fotograaf, want de techniek was stukken laagdrempeliger. Maar nog steeds stopt het niet bij het drukken op het knopje. Beelden worden nog steeds met veel zorg bewerkt, zij het niet meer met chemicaliën, maar met software. Fotografen steken nog steeds heel veel tijd en liefde in elk beeld en gebruiken nabewerking nog steeds om een verhaal te vertellen.
In essentie lijkt er dan toch niet zoveel veranderd?
Toch wel.
Want voor velen stopt het proces hier. De foto is gemaakt, de proces van nabewerking voltrokken, maar er is geen tastbaar eindresultaat, geen materie, geen textuur, geen geur, geen kleur,... Het is enkel een verzameling van 1-tjes en 0-etjes. Maar wel eentje dat zorgvuldig in een mapje in een mapje in een mapje ergens ver weg op een harde schijf wordt bewaard.
Voeg de Grafie weer bij de Foto.
En daarom pleit ik ervoor om Licht weer te gaan Schrijven. Een Foto weer materie te geven. Niet per sé door analoog te werken, maar wel door je digitale 1-tjes en 0-etjes weer tot leven te wekken, tastbaar te maken.
Hoe?
Door je beelden af te drukken. Niet door een snelservice in één of andere winkel (niet dat dat voor sommige doeleinden niet handig is, ik ben ook schuldig ;)), maar op mooi papier, correct gedrukt en kwalitatief afgewerkt. Op print, canvas of in een album bijvoorbeeld.
Geef je beelden de materialen die ze verdienen. Kies voor je album een look en feel die past bij de herinnering. Want dit brengt de momenten mee tot leven. Het versterkt de stem van je foto's. Een zachte feel voor een intieme babyshoot. Een robuust en stoer album voor jullie industriële huwelijk. Een romantische look voor jullie engagementshoot...
Er zijn heel wat materialen mogelijk: leder, zacht velvet, hout, linnen. Kies de kleuren die matchen met je persoonlijkheid, die juist voelen, kies de juiste opdruk, de juiste box, het juiste papier.
En als dat album er dan is...
Pak het niet zomaar uit. Nee!
Samen.
Neem de tijd.
Zet je in de zetel.
Doe de haard aan.
Schenk een glaasje in.
Pak er een hapje bij.
Maak het moment.
Muziekje aan.
Geniet.
Geniet van jouw herinnering die nu tastbaar is.
Geef je album een plekje in huis. Wij hebben bijvoorbeeld een albumkast voor de kleinere albums. Maar de grote, mooiste albums (lees: de albums sinds ik besef hoe belangrijk ze zijn!) hebben een prominente plaats. Op een kast, met een droogboeketje erbij, zorgvuldig geplaatst, een decoratief item. We behandelen ze met evenveel zorg als waarmee we onze herinneringen behandelen.
En dat, exàct dat maakt dat je je foto's wel nog herbekijkt. Die albums neem je weer vast.
Regelmatig zelfs.
Samen.
Nemen we tijd.
Zittend in de zetel.
Doen we de haard aan.
Schenken we een glaasje in.
Pakken we er een hapje bij.
Maken we het moment.
Muziekje weer aan.
Genietend.
Want het is niet zomaar een bundel papier, het is een blijvend iets. Een intra- en intergenerationeel item: we bekijken het met mensen die er niet bij waren, met onze vrienden, maar ook met onze ouders, grootouders en onze kinderen, kleinkinderen. Het blijft bestaan en we geven ze door. Ze beschrijven een stukje geschiedenis en vertellen steeds opnieuw een verhaal.
Er is geen kostbaarder cadeau om te geven of te krijgen dan waardevolle herinneringen. Ik kreeg zelf vele albums met foto's van mijn ouders. Van ons gezin jaren geleden, van mijn geboorte, toen ik baby was, groter werd. Zelfs van toen ik puber was en nooit op de foto wilde. En toch ben ik daar zo zo dankbaar voor.
Dus knoop in je oren: 'Er is geen kostbaarder cadeau om te geven of te krijgen dan waardevolle herinneringen'.
Liefs.
Hannah
Wil je ook een album laten maken of cadeau geven van je huwelijk of een fotoshoot die we samen deden? Alle informatie vind je in de albumbrochure.
