Eén van de laatse zomerdagen. Maar het voelt alsof het hoogzomer is. De zon brandt wanneer ik in m'n auto stap en richting Leuven rijd. Ik adem diep in en uit en geniet van de gezellige drukte in de Leuvense straten. Het is markt vlak aan het stadhuis dus er is veel volk. Het duurt niet lang voor ik de enthousiaste vibe van een groepje mensen voorbij voel waaien. Klaar om hun dochter, zoon, vriend, vriendin, zus, broer, nicht of neeft in het huwelijk te zien treden. Het vuur spat er af en terecht. Want vandaag zeggen Fien en Dries 'ja' tegen een leven samen.
Ik voel het aan alles: dit wordt een prachtige dag.
Het enthousiaste gevolg achterna worden Fien en Dries verderop onthaald door meer vrienden en familie. Met borden, met vlagjes en met een brede glimlach - ik kan het zien achter hun mondmasker - staan ze klaar om te supporteren.
Wat volgt is een prachtig jawoord, een fantastische speech van de mama - recht uit het hart, verrassingen van vrienden en familie en een gezellig aperomoment aan de legendarische Leuvense trappen van het stadhuis. Geen kussen en knuffels - we zitten nog steeds middenin een pandemie - maar zelfs zonder is de liefde en vriendschap nog tot 3 dorpen verder te voelen, denk ik.
Zoals het een echte Leuvenaar betaamt, vertrekken ze samen met de fiets. Op weg naar hun feest. Misschien wat kleinschaliger dan gedacht, maar daarom niet minder gezellig. Daarom niet minder 'Fien en Dries'. Achter hun huis schuilt een gezellige stadstuin die zich er helemaal toe leent om er een fantastische namiddag en avond van te maken. Er wordt gelachen, geklonken, gedronken, gegeten en verteld. Een feest met de zon op je snoet en je voeten in het gras - precies zoals het moest zijn. Met als afsluiter een wandeling naar een nabijgelegen ijshoeve en een ondergaand zonneke. Wat wil een mens nog meer?
